Het lijkt ondertussen alsof we nooit anders gekend hebben: juli staat in het teken van Lisa's zwemmen met als finaal doel het BK (Belgisch Kampioenschap) eind juli. Eerst de zwemstage (dit jaar in Slovenië), daarna in het bad van Heist-op-den-Berg dagelijks stevig verder trainen . en dan hopen op het beste . en het moet gezegd: de resultaten waren puik! Twee bronzen medailles, 4 persoonlijke records en 2 clubrecords. Wetende dat de tegenstand voor het podium o.a. meisjes zijn die op de topsportschool zitten, is Lisa's prestatie best wel iets waar ze fier op mag zijn. Proficiat!

En na het BK volgen nog wat gewoontes: eindelijk frietjes eten :-) en dan de laatste spullen in de mobilhome laden. Dit keer slechts voor 3 personen, want Jonas gaat niet mee . kan niet mee, eigenlijk. Er moet geblokt worden voor de examens die op 18 augustus starten. Het eerste jaar Bio-ingenieurswetenschappen is niet gemakkelijk gebleken. Maar de 2-de zit is evenzeer een kans om er door te geraken, dus positief blijven. Alleen zal Jonas niet zijn tijdens onze reis, want er zal dagelijks voor hem gezorgd worden. Met oma en opa als 'rode draad', maar ook vake en Leen zullen bijspringen om te zorgen voor eten en wat morele support. We laten Jonas dus in goede handen achter.

De bestemming van dit jaar is Schotland met tussenstops in de Yorkshire Dales en het Lake District. Eerder een roadtrip dus, die wel een concreet einddoel heeft: Staffa en Fingal's cave, een basalt rotseilandje voor de kust van Mull. Het staat op de Bucketlist van Lisa als reisbestemming . en zo is de bal aan het rollen gegaan voor dit reisplan. Het eilandje en de 'cave' zijn een filmlocatie geweest voor een van de Harry Potter films en is zo op de Bucketlist van Lisa beland. Op foto ziet het er best knap uit.

Net als 2 jaar geleden, toen Schotland ook ons reisdoel was, speelt in het achterhoofd een 'plan B' ingeval de korte termijn weersverwachtingen niet goed zouden zijn (een gegeven dat in Schotland al eens parten kan spelen en we tijdens ons vorig verblijf daar dagelijks hebben mogen ervaren :-)). Het 'plan B' is een zuidelijke optie richting de Franse en Italiaanse Alpen. Net als 2 jaar geleden zeggen de feiten en het hoofd dat we voor 'plan B' moeten gaan. De weersvoorspellingen tussen het zuiden van Frankrijk en Schotland zijn een hemelsbreed verschil. Het komt neer op hetzij dagelijks onder ons luifeltje kunnen eten, hetzij binnen opwarmen na een frisse en natte dagtocht. Maar Lisa krijgt in deze het laatste woord. En net als 2 jaar geleden zegt het hart dat we naar Schotland gaan. Het onzekere weer nemen we er maar bij, onszelf voorhoudend dat het toch geen 2 weken lang minder goed weer kan zijn (blijkbaar waren we al vergeten dat we tijdens onze vorige Schotlandreis geen enkele keer hebben kunnen buiten zitten en 13°C zowat het gemiddelde was). Maar desalniettemin: goede keuze Lisa!

Vandaar dat we rond 19 u. de GPS instellen op de Yorkshire Dales, onze eerste tussenstop. De overzet nemen we in Calais. We hebben een ticket voor de overtocht van 00u35, maar we zijn er goed op tijd en kunnen om 23u35 al mee. In Dover aangekomen, rijden we nog zo'n 20 minuutjes verder en parkeren dan in een rustige zijweg voor de nacht. Met het uurverschil is het ondertussen al bijna half twee 's nachts lokale tijd

We hebben een rustige nacht gehad. Vandaag rijden we verder naar de Yorkshire Dales, meerbepaald naar Malham, het start- en eindpunt voor een eerste wandeltocht. De GPS geeft aan dat we er al voor 14 u. (lokale tijd) zullen zijn . maar uiteindelijk zal dat meer dan 3u later zijn. Nochtans is het maar 480 km rijden. Dit moet zowat onze moeilijkste heenrit geweest zijn van al onze reizen. Vrij veel file (o.m. door werken) en algemeen bijzonder druk en dus vermoeiend rijden. Als we een volgende keer naar hier komen, moeten we de overzet naar Hull echt overwegen. Dan hadden we 's nachts gevaren en waren we in de late voormiddag mogelijk al op onze bestemming geweest.

De laatste paar kilometer gaat tussen de kenmerkende uit rotsblokken opgebouwde muurtjes. Soms smal en 'single track' en dus wel manoeuvreerwerk met een bak van 7,30 meter lang, maar het levert geen echte problemen op. In Malham kunnen we op een zeer mooie parking staan met een verzorgd sanitair (voor 5 pond/24 u.). Dit wordt onze overnachtingsplaats.

We eten nog boterhammen in de mobilhome (onderweg hadden we reeds warm gegeten) en gaan daarna nog eens tot in het dorpje . bestaande uit een 2-tal straatjes :-). Maar wel mooi.

De weersvoorspelling voor morgen is niet zo super. Het beste zal voor na de middag zijn, dus we beslissen dat er morgen kan uitgeslapen worden en we pas rond de middag aan de wandeling zullen beginnen.

En plots weten we weer waarom het gras hier altijd zo mooi groen ziet: een mals regenbuitje om het uur doet wonderen . En omdat de voormiddag nogal goed bediend is van malse (maar ook heel hevige) regenbuitjes, besluiten we tot na de middag te wachten om aan onze eerste wandeling te beginnen. Er kan dus uitgeslapen worden en we doen het rustig aan. We eten nog in de mobilhome en gaan dan op pad. Aanvankelijk nog in de regen, maar zoals voorspeld wordt het gaandeweg beter.

Als we bovenop Malham Cove staan, is het zonnetje er zelfs doorgekomen. De grillige rotsformaties (resultaat van de rivier die er ooit stroomde), is ook locatie geweest in een van de Harry Potter films (net zoals het einddoel van deze reis, Staffa en Fingal's cave). Ze hebben er mooie plekjes uitgekozen.

Rond 17 u. zijn we terug aan de mobilhome. Na het avondeten besluiten we al richting onze bestemming van morgen (Horton in Ribblesdale) te rijden. Wanneer we Settle passeren, zien we een ruime parking vlak aan een 'Coop'-winkel en tankstation en besluiten daar te overnachten. We doen alvast wat inkopen zodat we opnieuw enkele dagen verder kunnen. Morgenvroeg zullen we i.f.v. het weer beslissen wat we doen. De verwachtingen zijn immers niet zo super (eufemisme voor 'hele dag regen').

Een zware regendag. Het wordt wat 'uitloeren' wat de komende uren te brengen hebben en of er nog een buitenactiviteit zal kunnen inzitten. Na het ontbijt besluiten we alvast eens rond te wandelen in Settle, dat in een van onze wandelgidsen als 'a nice town' wordt omschreven. Niet dat het regenweer ons verzuurt, maar echt veel is er niet te zien, dus na een kort ommetje staan we terug aan de mobilhome. We besluiten door te rijden richting de volgende geplande wandeling in Horton in Ribblesdale. Niet ver van het startpunt van de wandeling hebben we via het internet een mooie camping gevonden (Knight Stainforth Hall camping in Little Stainforth), maar verbodsborden die de maximale breedte van je wagen aangeven, weerhouden ons ervan om de toegangsweg ervan in te rijden. Vermoedelijk zal de weg wel versmallen ná de inrit van de camping (want we hebben op foto's op de site van de camping ook mobilhomes en caravans zien staan), maar omdat we nog niet echt een camping nodig hebben (om het sanitair te verversen en water aan te vullen), rijden we meteen verder tot aan de bezoekersparking van Horton in Ribbesdale. Net zoals in Malham een perfecte standplaats met een verzorgd sanitair voor 5 pond per dag.

Van hieruit kunnen we perfect de evolutie van het weer opvolgen en het juiste moment kiezen voor een tocht(je). Naarmate de dag vordert, wordt het duidelijk dat we ons oorspronkelijk wandelplan niet meer kunnen uitvoeren. We maken daarom via de Garmin-Mapsource toepassing een ander en korter alternatief waaraan we ook in de latere namiddag nog kunnen beginnen. We gebruiken de weer-app 'Met Office', specifiek voor de UK, die verrassend accurate voorspellingen geeft en zegt dat het in de late namiddag zal stoppen met regenen. Pas om 15 u. trekken we onze wandelschoenen aan (behalve Lisa, die blijft liever binnen naar een film kijken). Naar Britse normen zijn we echte 'sissies', want de wandelparking is door de dag zo goed als vol komen te staan. En regen of niet, malse regen of stortbuien, die mensen komen toe, trekken regenjas en regenbroek aan en vertrekken gewoon. Natuurlijk hebben ze niet het gemak van een mobilhome. Wij kunnen binnen andere dingen doen (iets lezen, filmpje kijken, koffietje zetten, dutje doen :-)) en rustig het beste moment voor een tochtje afwachten.

Omdat het ondertussen al 15 u. is, kiezen we vanzelfsprekend voor het kortere alternatief dat we hier ter plaatse zelf hebben uitgestippeld. Aanvankelijk nog met zware bewolking, maar gaandeweg steekt het zonnetje toch 'de neus aan het venster', al is dat maar van korte duur. Maar we houden het droog, dat is toch ook al iets. Al moeten we preciseren dat droog in deze betekent dat het nu niet regent. Maar door de bakken water die er de voorbije uren zijn uitgevallen, zijn padjes veranderd in riviertjes en is het vaak ploeteren door de modder. Onze schoenen zien er snel heel lief uit.

De wandeling hebben we uitgestippeld op basis van de digitale 'Open Streetmap'-kaarten . niet altijd even betrouwbaar, zo blijkt, want we komen op een punt waar het zogenaamde pad dwars door de weilanden gaat. Op zich is dat het probleem niet, maar de rotsblokken muurtjes die de Yorkshire Dales zo kenmerkend maken, zijn niet van die aard om er zomaar over te klimmen. Om de schapen binnen het terrein te houden, zijn de muurtjes vaak nog verhoogd met draad, dus al snel lopen we vast en moeten we op onze stappen terugkeren. Maar desalniettemin een mooi wandelingetje en fijn dat we vandaag toch iets hebben kunnen doen.

Wanneer we bijna terug aan de mobilhome zijn, passeren we een hotelletje (The Crown) waar een menukaart buiten hangt die onze interesse wel kan wekken. Nadat we ons hebben omgekleed, gaan we er samen een hapje eten. Echt lekker! Een fijne afsluiter van de dag.

Later op de avond begint het opnieuw te regenen en dat zal afgaande op de weer-app ook het recept zijn voor morgen. We zien dan wel hoe we er opnieuw het beste van kunnen maken.

Regen en nog eens regen. Geen weer om een hond door te jagen al zijn er toch dappere Britten die op de wandelparking van Horton in Ribblesdale (waar we hebben overnacht) aankomen en ook effectief onmiddellijk op stap gaan . in de gietende regen . waarvan de voorspellingen zijn dat het zo minstens blijft aanhouden tot na de middag. Dappere mensen, die het - dat is dan duidelijk - louter doen voor de sport, het bewegen en minder om de omgeving te zien (want daar zie je deze voormiddag niks van). We besluiten de wandeling die we nog gepland hadden in de Yorkshire Dales te laten voor wat het is. In het beste geval kunnen we rond 15 u. op stap, wat te laat is om die wandeling nog tijdig gedaan te krijgen. En als we bovendien nog op een camping willen geraken vandaag (wat we na 5 dagen 'stand-alone' met de mobilhome toch graag zouden doen), mogen we dat niet te laat op de dag doen om nog zeker te zijn van een vrij plekje.

Na wat zoekwerk besluiten we tot in Windermere te rijden. Daarmee zitten we meteen in het 2-de deel van deze reis, m.n. de Lake District. We checken in op camping 'Braithwaite Fold'. Een knappe en verzorgde plek vlak aan Lake Windermere. Een opvallend toeristische regio en dat merken we ook aan de prijs van één nacht op de camping: zowat het 3-voud van wat we op andere campings (met vergelijkbare voorzieningen) betalen.

We maken er nog een kleine wandeling en gaan op aangeven van een Zwitser die ons spontaan aanspreekt en blijkbaar al 14 jaar in Windermere woont, tot op een hogergelegen viewpoint waar we een 360° uitzicht hebben op de omgeving. Regen en dreigende wolken zijn nooit veraf en we worden af en toe wel wat nat, maar met dit weer zijn we toch al best tevreden. Hopelijk hebben we nu - na 2 dagen te zijn uitgeregend - een aantal dagen voor de boeg waarbinnen we wel onze plannen kunnen uitvoeren.

Voor het eerst op deze reis staan we op met flarden van zon. We leven op hoop, mee bevestigd door de weer-app die een zonnige dag voorspelt. Na het ontbijt rijden we van de camping in Windermere naar Grasmere. Er is een parking aan de start van de wandeling die we er hebben gepland, maar met de mobilhome is die niet goed bereikbaar (te smalle straatjes). We parkeren ons daarom langs de kant van weg. Onze tocht wordt er daardoor wel een 2-tal kilometer langer door, maar er is geen beter alternatief. Rond 10 u. zijn we op pad. Het weer is alleszins beter dan de vorige dagen, maar toch ook niet het zonnige weer dat voorspeld werd. Het blijft zwaar bewolkt met af en toe een buitje en stevige wind.

Het wandelpad is in alle eerlijkheid best wel lastig. Op veel plaatsen zeer drassig en het is vaak zoeken naar een gepast pad. We moeten regelmatig hoppen van de ene kei naar de andere om over de paadjes te geraken die door de overvloedige regen van de voorbije dagen soms tot kleine stroompjes en modderpoelen zijn omgevormd. Wanneer we op het verste (keer)punt gekomen zijn, is het pad dat de GPS aangeeft nergens te bespeuren. We spreken een wandelaar aan die een kaart om de hals heeft en daarop is de weg die we hadden uitgetekend o.b.v. een tocht van een wandelsite niet terug te vinden. De voor de hand liggende weg is terug door het dal. Een aantal mensen gaan ons voor en we kiezen ook voor die optie.

We hebben 6 u. over 15 km gedaan en dat illustreert de zwaarte van de tocht, vooral door de zeer natte ondergrond. We zijn er alle 3 wat vermoeid door.

In de late avond komt de zon er pas echt door. Een goede aanloop naar morgen? We blijven positief, he :-).

We ontwaken in Grasmere onder een stralend zonnetje, maar we hebben al geleerd dat dat op een kwartiertje kan omslaan. Omdat we er slecht GSM/data-bereik hebben, kunnen we het uur-per-uur weerbericht niet oproepen en moeten we het doen met het weerbericht van 'Lakeland Radio'. Zij voorspellen in de voormiddag nog wat regenbuitjes, maar in de namiddag zou het heel zonnig moeten worden. Wanneer we om 10u op het punt staan aan onze 2de wandeling in Grasmere te beginnen, trekt het helemaal dicht en vallen de eerste druppels. I.t.t. verschillende andere wandelaars die op de parking zijn toegekomen en onmiddellijk vertrekken, besluiten wij nog even te wachten tot de bui over is. Finaal zullen we 2u wachten . :-). Het blijft aanhoudend en vaak heel heftig regenen. Gelukkig dat we daar niet in zitten. We eten onze picknick rond 12u nog op in de mobilhome zelf en gaan dan op pad. Gaandeweg wordt het weer beter en beter. Een goede beslissing om te wachten met de start van de tocht.

Het wordt een mooie en afwisselende wandeling met knappe vergezichten. We hebben tijdens het laatste deel (waarbij we afdalen vanaf 'Seat Sandal' naar Grasmere) een mooi zicht op de wandeling die we gisteren hebben gemaakt.

Na de wandeling rijden we wat verder door. Het idee is te overnachten op een camping in Braithwaite vlak aan de tocht die we er voor morgen gepland hebben. Ook al hadden wij het gevoel dat er op de camping nog heel veel ruimte was, toch is de boodschap dat ze volzet is. Dus zoeken we verder en belanden we op de 'Burns Farm camping'. Ook daar twijfelen ze of ze plek voor ons hebben omdat het allemaal grasvelden zijn die zo nat liggen dat we er met een camper in dreigen vast te rijden. Maar als we geen elektriciteit nodig hebben, kan er nog iets geregeld worden. We kunnen er voor 20 pond vlak naast enkele schuren en het sanitair staan. Het sanitair is geen grote luxe, maar wel OK. Een vriendelijke eigenares die oplossingen zoekt voor haar gasten, dat maakt alvast veel goed.

Na het avondeten doen we nog een kleine wandeling naar een nabijgelegen meertje en dan is het stilaan tijd voor wat rust.

Morgen hopelijk gelijkaardig weer als vandaag. De boerin/eigenares van de camping vertelde dat er na een periode van haast dagelijkse regen (waardoor hun camping deels onbruikbaar is), beter weer op komst is. Dat horen we natuurlijk graag.

We hebben goed geslapen op Burns Farm. Na het ontbijt rijden we terug naar Braithwaite (waar we gisteren op de plaatselijke camping geen plaats meer vonden waardoor we uitweken naar Burns Farm). We kunnen er parkeren op de speelplaats van het lokale schooltje. Voor 3 pond stellen ze die tijdens weekends en schoolvakanties ter beschikking voor wandelaars.

Het weer is een pak minder goed dan wat de boerin/eigenares van de Burns Farm camping voorspelde. Regen zal ons met zekerheid vandaag te beurt vallen. In de voormiddag lichte buitjes tussendoor, maar vanaf 14 à 15 u. zal het stevige regen zijn. Snel starten aan de wandeling is dus de boodschap.

Opnieuw een heel mooie omgeving om te wandelen met prachtige uitzichten . alleen dus wat spijtig van het onstabiele weer en vaak heel sterke wind. Het vraagt wat volharding om de regen en de wind naast je neer te leggen en te genieten van de schitterende natuur en dito omgeving.

Tijdens de laatste afdaling die we moeten doen neemt de regenintensiteit toe en het zal die dag niet meer stoppen. Wanneer we (behoorlijk doorweekt) terug in de mobilhome zijn, gaan de hemelsluizen pas echt open. Hoe kan er in godsnaam zoveel regen blijven vallen. Overal waar je stapt stroomt er water.

Omdat Lisa zin heeft in pizza, zoeken we via het internet naar pizzeria's in de buurt. We rijden wat verder door naar Keswick, een leuk stadje, maar de 2 restaurantjes die we op het oog hadden (m.a.w. waar ze pizza serveren) zijn reeds volgeboekt. Dan maar afhaalpizza die we in de mobilhome opeten. Ook lekker!

We blijven in Keswick overnachten op een van de lokale parkings.

Onze laatste dag van deze vakantie in de Lake District. Op 'Lakeland Radio', de voorbije dagen onze bron voor de weersvoorspelling, wordt een mooie dag voorspeld en horen we meteen dat woensdag de beste dag van de week zal worden. Daarom beslissen we dat dat de dag zal worden waarop we de boottocht naar Staffa en Fingals Cave zullen maken (de aanleiding van deze reis en een bestemming op Lisa haar reis-Bucketlist). We reserveren meteen via het internet zodat we zeker zijn van een plekje op de boot.

Daarna rijden we verder door naar Dockray. We zetten ons op de wandelparking die als start dient voor de Aira Force-wandeling. Aanvankelijk is het nog grijs ('ochtendgrijs' zou Frank De Boosere zeggen), maar gaandeweg wordt het zonniger en warm. Zowat de beste dag die we tot nu toe gehad hebben.

Rond 13u30 zijn we terug aan de mobilhome en kort erna rijden we door richting Schotland. Na de Yorkshire Dales en het Lake District, het derde luik van deze reis/roadtrip. We hopen te kunnen kamperen in Balloch (aan Loch Lomond), waar we ooit nog hebben overnacht (en waar er vlakbij een McDonalds is :-)). Maar alles is er volzet. We rijden daarom door tot Luss, waar een ruime parking is en waar we 2 jaar geleden ook hebben gestaan tijdens de wandeling naar Beinn Dubh, maar ook hier kunnen we niet blijven want er is een verbod om te overnachten. We houden er wel even halt voor het avondeten, maar rijden dan verder, uitkijkend naar een gepaste overnachtingsplaats. Die vinden we in Tarbet, langs de oevers van Loch Lomond. Een mooie plek met een zeer verzorgd sanitair. Een plek om te onthouden.

Het is prettig ontwaken op de parking in Tarbet langs Loch Lomond. De zon breekt door de wolken, zware wolken weliswaar, maar het lijkt toch een van de betere dagen van ons verlof te worden . al kan het hier snel keren. De cruiseboten (klink nogal groots en dat zijn ze niet, maar zo staat het wel in het groot op de flanken van een 5-tal boten geschreven) maken zich klaar op de steiger voor wellicht een drukke dag van geïnteresseerden voor een tocht op Loch Lomond. Gisterenavond was het rustig op deze mooie parking, maar straks zal het hier wellicht zeer druk worden. Maar tegen dan zijn we al lang weg. Na het ontbijt rijden we een kwartiertje verder naar de wandelparking die de start is van de beklimming van Ben Donich. Het worden enkele uurtjes ploeteren door de modder, maar dat wordt op het einde beloond met een prachtig uitzicht op o.a. Loch Gail, Loch Long, Loch Lomond en Loch Fyne.

Wanneer wij op de top staan, is het nog zwaar bewolkt. Tijdens onze afdaling wordt het zonniger, maar wanneer we bijna aan de mobilhome zijn, begint het te druppelen en finaal zijn we pas net op tijd binnen om te ontsnappen aan een heel stevige bui. Het weer blijft dus onstabiel. Tijdens onze verdere rit naar Oban, valt er opnieuw heel wat regen, maar daarna is de zon volop van de partij.

Oban is best druk. We rijden er eens door om al eens na te gaan waar we morgen moeten zijn voor onze uitstap naar Mull, Staffa en Iona en of we er kunnen parkeren. Dat laatste is echt geen evidentie. De enige plaats die we vinden ligt even buiten het centrum van Oban. Daar is een ruime parking, maar niet echt geschikt voor onze mobilhome. Maar we kunnen er wel langs de kant van de weg staan. We twijfelen nog even: gaan we buiten Oban nog op zoek naar een camping, of blijven we overnachten waar we nu staan. We kiezen voor het laatste en besluiten te voet naar het centrum van Oban te gaan zodat we weten hoeveel tijd we moeten voorzien om morgen tijdig aan de ferry te zijn. Dat valt reuze mee. Het is amper een kwartiertje stappen.

We eten een lekker hapje in Oban, met zicht op het Colosseum en de whisky-distilleerderij, en wandelen daarna nog eens langs de kade. Ondertussen is het echt warm en uitermate zonnig geworden. Dit is zonder twijfel de voorbode van een topdag morgen: zonnig met een rustige zee, zo zouden we het het liefst hebben . we vragen niet veel :-).

Wat een prachtige dag. Dit is met voorsprong het mooiste weer van onze vakantie. We hebben dus enkele dagen geleden een juiste beslissing genomen om voor vandaag te serveren voor de trip naar Mull, Staffa & Iona.

We hebben rustig geslapen langs de kant van de weg iets buiten het centrum van Oban. Vandaar is het een kwartiertje stappen naar de ferry. Eerst moeten we nog langs het kantoor van Staffa Tours om onze tickets op te halen. Dat blijken er 6 voor elk van ons te zijn: één voor de overzet van Oban naar Mull (naar Craignure om precies te zijn), één ticket voor de busrit over Mull (van Craignure naar Fionnphort), één voor de overtocht naar Staffa en Iona, één voor de overzet Iona-Mull en dan nog twee voor de verdere terugtocht (bus over Mull en ferry naar Oban).

Tijdens het overhandigen van de tickets, maar daarna ook tijdens de busrit (waar de chauffeur non-stop gids speelt), wordt meermaals gezegd hoeveel geluk we wel hebben met het weer. Uit een van onze wandelgidsen halen we dat de hoogste temperatuur ooit gemeten op Mull 23°C bedraagt . dan hebben we inderdaad een uitzonderlijke topdag vandaag. Minder geluk hebben we met de aanwezigheid van 'puffins' (papegaaiduikers) op Staffa. Hun broedseizoen is voorbij en alle koppeltjes zijn ondertussen vertrokken.

Het is een leuke en afwisselende dag: de rit door het prachtige Mull (met leuke anekdotes en info van de gids), het bezoek aan Staffa en Fingals Cave (dé aanleiding van deze reis en bestemming op Lisa's Bucketlist) én de prachtige stranden op Iona. Stuk voor stuk prachtig. Het is dankzij Lisa dat we dit gedaan hebben. Mercikes, want het is echt de moeite waard . alleszins met dit mooie weer. Bij momenten lijken we wel op de Caraïben te zitten (al zijn we daar nooit geweest en is een vergelijking hypothetisch): de blauwgroene schakeringen van de zee, de bootjes op het water, de bij momenten hagelwitte stranden . machtig mooi!

Tijdens onze terugtocht eten we iets op de ferry van Mull naar Oban, waar we iets na 20u toekomen. Wanneer we aan de mobilhome zijn, rijden we nog wat verder door naar een camping in Ledaig waar we 2 jaar geleden ook hebben overnacht. De receptie is er al gesloten, maar de mogelijkheid is voorzien voor de 'late arrivals' om toch op een hiervoor speciaal voorzien plekje te overnachten. Perfect. Het doel is hier morgen nog een extra dag te blijven en dan regelen we wel een definitief plekje op deze verzorgde camping.

Het 'North Ledaig Caravan Park' waar we staan, is een super verzorgde camping aan Ardmuchnish Bay. We kunnen er - zoals gehoopt - nog een extra dag blijven. We verhuizen van de 'late arrivals'-parking naar een plek met een wijds uitzicht op de baai en de bergen van Mull en het vasteland die oprijzen uit de Atlantische Oceaan. Mooi, maar i.t.t. gisteren een wat grijze en mistige dag.

We besluiten er een rustige dag van te maken met een lichte wandeling naar Ben Lora, die we vanaf de camping kunnen doen. Wanneer we echter aan het startpunt van de wandeling zijn, blijkt deze te zijn afgesloten met verschillende waarschuwingsborden voor de houtkap die er bezig is. Maar opvallend zijn ook de verschillende boeketten bloemen die aan het afsluitingshek liggen. Het doet vermoeden dat hier iets ergs gebeurd is. We keren onverrichterzake terug om er noodgedwongen een volledige rustdag van te maken. Op zich niet zo erg want het weer wordt steeds grijzer en de wolken zwellen aan. Er hangt (veel) regen in de lucht.

Later die namiddag klopt er plots iemand aan. Een bejaarde man stelt zich in het Nederlands met een duidelijk accent aan ons voor. Hij zag aan onze nummerplaat dat we Belgen waren (en hoopt op Nederlandstalige Belgen) en wilde zijn verhaal even kwijt. Hij is Tsjech van origine, beroepsmuzikant (violist) en zo in de jaren '70 voor 3 jaar in België beland bij het filharmonisch orkest van Vlaanderen. Daarna heeft hij 7 jaar in Nederland gewoond en gewerkt. Daardoor speekt hij (nog) perfect Nederlands. Hij woont nu in Glasgow en heeft het hele jaar door een caravan op deze camping staan. Een fijne en warme man, dat is meteen duidelijk. Toen ik hem vroeg naar wat er wat verderop zou kunnen gebeurd zijn aan de start van de wandeling die we hadden gepland, bevestigt hij ons vreselijke vermoeden van een ongeval. Een oma was er met haar 2 kleinkinderen gaan wandelen. De kinderen zijn op een gestapelde voorraad gevelde boomstammen geklommen en de stammen zijn aan het rollen geraakt. Eén kind is daarbij om het leven gekomen. Het andere zou zwaar gewond zijn geraakt. Een drama voor die familie.

Bij zo'n triest verhaal hoort grijs weer en naar de avond toe trekt alles nog meer dicht. Een voorbode voor morgen want dan wordt een echte rotdag voorspeld: regen en nog eens regen.

En grijze, zeer natte en verloren dag, daarmee is zowat alles gezegd voor vandaag. De baai van Ardmuchnish ligt er troosteloos bij. Maar een douche op de zeer verzorgde 'North Ledaig'-camping maakt al wat goed. We doen het rustig aan. We moeten onze campingplaats immers pas tegen de middag verlaten. Voor we vertrekken lozen we nog eens alle vuil water, tanken vers bij en rijden dan verder richting Glencoe, ons meest noordelijke punt van deze reis.

We rijden tot aan het 'visitor center' van Glencoe. Naast een shop en tentoonstelling over de Glencoe-vallei, is er ook een viewpoint . alles ligt er echter troosteloos en nat bij en meer dan wat laaghangende wolken zijn er niet te zien. Wat een 'off-day'.

Omdat we op de parking van het 'visitor center' niet mogen overnachten, rijden we terug naar het dorp Glencoe en kunnen we nog een plaatsje bemachtigen op de lokale camping (Invercoe Caravan & Camping Park), vlak aan Loch Leven. De wandeling die we voor morgen gepland hebben, start niet ver van de camping. Ofwel moeten we hier kunnen blijven staan, ofwel moeten we vlakbij een goede parkeerplaats vinden. Er is een wandelparking vlak aan de start van de wandeling, dat is alvast een goede optie, maar mama heeft via Google Earth enkele honderden meters daarvandaan gevonden waardoor we niet door de smalle baan naar de wandelparking moeten. Dat wordt onze plek voor morgenvroeg . hopelijk bij beter weer.

Wel wel, het zonnetje is van de partij. Zouden we dan toch een mooie dag krijgen vandaag? Toen we gisterenavond aan de campingeigenaar vertelden dat we vandaag naar de 'Pap' van Glencoe wilden stappen, trok die maar een bedenkelijk gezicht. Maar je ziet, misschien valt het reuze mee. De 'Pap of Glencoe' betekent letterlijk vertaald 'de Tepel van Glencoe'. Moet er nog meer gezegd worden over deze 742 m hoge top die toch wel opvallend boven Glencoe uitsteekt?

Na het ontbijt doen we nog wat kleine inkopen in het winkeltje van de camping en rijden dan naar een parkeerplaats langs de weg (zowat de enige weg in het dorp Glencoe), enkele honderden meters vóór de start van onze wandeling.

We starten de wandeling onder volle zon . maar Schotland zou haar reputatie verloochenen als het al niet na minder dan een uur volledig is dichtgetrokken en we niet veel later de regenjassen moeten aandoen en de regenkap over de rugzakken moeten trekken. Als we boven ons naar de 'Pap' kijken (nog een geluk dat ik het hier in het Engels kan schrijven, anders zou dit een bizar verslagje worden :-)), zakt de moed ons wat in de schoenen. Gaan we boven wel iets van het landschap kunnen zien met dit dichtgetrokken weer? Maar we zetten door en merken niet veel later dat er terug wat lichtere wolken komen aanzetten. Geen volle zon meer, maar de wolken trekken wel op naarmate we de top naderen. Op het einde is wat handen- en voetenwerk nodig om de rotsige top te bereiken, maar de beloning is een prachtig en wijds uitzicht. We hebben eerlijk gezegd geluk dat het net nu weer wat open getrokken is en delen van het landschap onder ons in de zon baden.

Wanneer we na de picknick op de top terug afdalen, voelen we de wind weer aanwakkeren en is de 'Pap' weer snel terug in een grijs wolkendek gehuld. Het verandert hier zo snel.

Morgen is onze laatste wandeldag alvorens aan de terugreis te beginnen. We twijfelen welke bestemming we zullen kiezen, niet goed wetende wat het weer zal brengen. We wagen het erop in de vallei van Gencoe te blijven en parkeren 10 km verderop op de wandelparking waar de geplande toch start. Nu hopen op gunstig weer.

Een grijze dag. In het beste geval zien we af en toe een streepje zon, maar regen zal ons met zekerheid ook te beurt vallen. De toppen van de munro's in de vallei van Glencoe zitten in de wolken.

Onze wandeling van vandaag gaat in theorie tot 958m hoogte waar we dan een zicht zouden moeten hebben op de vallei van Loch Etive en Loch Etive zelf . tenminste als de wolken optrekken. Terwijl we stijgen (een non-stop klim van 800m) komen er regelmatig wolken vanuit het dal naar boven, maar echt volledig klaar wordt het niet. Wanneer we voor de laatste 150m van de klim staan, is duidelijk te zien dat dit over een vrij smalle en steile graat gaat. Daar gaat de hoogtevrees met grote kans parten spelen. Omdat daarenboven de mist ons parten blijft spelen en we niet het verhoopte vergezicht hebben, besluiten we dat niet Stob Dubh (958m) maar de wat lager gelegen Stob Coire Altruim (we meten op dat moment een hoogte van 904m) onze eindbestelling wordt.

Wanneer we terug afdalen, is regen van de partij. We sluiten deze vakantie af met een weertje dat typerend is geweest voor deze reis: vaak grijs, grillig, wisselvallig (maar als de zon er doorkomt: ronduit magisch mooi). Wanneer we verder door de vallei van Glencoe rijden, stoppen we nog enkele keren voor een foto, maar spijtig genoeg oogt het allemaal toch wat somber . maar dat kan ook met het gevoel te maken hebben dat we nu echt wel op de terugweg zijn en het actieve deel van deze reis er nu echt wel op zit.

Rond 16u zijn we terug aan Loch Lomond en trekt het wonderwel volledig open . dit weer hadden we deze voormiddag moeten hebben :-(. We eten onderweg nog iets en rijden verder door tot voorbij de Yorkshire Dales. We zetten ons te slapen aan een tankstation. De GPS geeft aan dat we nog een 5-tal uur te rijden hebben tot Dover. Dat betekent dat het moet lukken om een dag eerder thuis te zijn dan initieel gepland. We zullen dat dan wel met P&O nog geregeld moeten krijgen, maar dat zien we morgen wel.

We hebben een rumoerige nacht gehad met veel gerij van vrachtwagens. We staan daarom vroeg op, want blijven liggen heeft door het lawaai weinig zin. We kopen nog een verkwikkende koffie in het service center waar we geparkeerd staan en dan gaat het in rechte lijn richting Dover. I.t.t. de heenrit hebben we nu vrij vlot verkeer. Enkele keren zitten we in een korte file die zichzelf snel oplost. Rond 15 u. zijn we aan de ferry. Omdat het een dag eerder is dan wat we hadden gereserveerd, moeten we bijbetalen, maar dan kunnen we een uurtje later al mee op de eerstvolgende overtocht. Het spreekt voor zich dat we dat doen. Iets na 16 u. (Britse tijd) varen we af. Anderhalf uur later staan we in Calais. Met het uurverschil is het dan rond 19u. Zo'n 300 km later, we zijn dan iets na 22 u., zijn we thuis. De rust is voor Jonas voorbij :-), maar daar zit hij niet mee. De gezelligheid van volk in huis heeft hij wel gemist (ook al is hij super opgevangen geweest door oma, opa, vake, Leen & Kristof, waarvoor dank!).

Het is in die zin een leuke reis geweest dat we door de variatie van de 3 bestemmingen (Yorkshire Dales, Lake District en Schotland) verschillende mooie plekken en landschappen hebben gezien, met als hoogtepunt Staffa, de Bucketlist-bestemming van Lisa. Maar het weer . bakken regen en modder. Maar als de zon er dan weer even doorkomt wordt alle magisch en is het echt wel een schitterend continent. Terugkomen? Zeker! Maar dan misschien toch wat uitloeren dat er een hogedrukgebied boven Schotland hangt als we afreizen :-).